50 МАЈСКИ ОПЕРСКИ ВЕЧЕРИ
Свечено отворање

Винченцо Белини
„НОРМА“
ПРЕМИЕРА
09.05.2022 год., 20 часот

Диригент: Енрико Довико (Италија)
Режисер: Ренато Бонајуто (Италија)
Асс.режисер: Тереза Гаргано (Италија)
Сценограф / Костимограф: Флавио Арбети (Италија)
Коавтор на костимите: Марија Пупучевска
Светло дизајн: Милчо Александров
Хор-мајстор: Ѓурѓица Дашиќ, Јасмина Ѓорѓеска
Асс. режисер: Tрајко Јордановски, Љупка Јакимовска
Асс. диригент:Катерина Стојковска
Асс. костимограф: Ангела Богевска
Концерт–мајстор: Верица Ламбевска
Вокал тренер: Пелагија Чернева Панајотова
Корепетитори: Елена Сиљаноска,Јанинка Невчева, Андреја Наунов, Јордан Петрушевски
Инспициенти: Љупчо Полизов, Драган Костадиновиќ, Марко Павлевски
Суфлери: Павлина Здравкова, Невена Георгиева

Настапуваат:
Норма: Благица Поп Томова
Полионе: Ѓорѓи Цуцковски
Адалџиза: Сандра Митровска
Оровезо: Иван Томашев (Србија)
Клотилде: Марика Поповиќ
Флавио: Дејан Стоев
Деца: Василиј и Стефан Дашиќ

Настапуваат хорот и оркестарот на Националната опера и балет

Синопсис

Чин I

Друидите, предводени од нивниот поглавар Оровезо, се молат на нивниот бог Ирминсул да ја инспирира ќерката на Оровесо, Норма, да сигнализира бунт против окупаторските римски сили.

Полионе, римскиот проконзул, му признава на својот соработник Флавио дека неговата љубов кон Норма се оладила, иако таа му родила две деца. Новиот предмет на неговата желба е Адалџиза, свештеничка во храмот Ирминсул. Тој се плаши од гневот на Норма кога таа дознава за неговото предавство и го опишува неговиот застрашувачки сон за иднината со Адалџиза.

Друидите повторно се собираат, желни за акција против нивните угнетувачи. Норма е иритирана од нивната нетрпеливост, велејќи им дека ова не е време за одмазда. Тајно, таа признава дека, иако има моќ да го казни Полионе за неговото заминување од неа, таа би го бранела со својот живот доколку тој се врати кај неа.

Адалџиза и Полионе се среќаваат сами. Адалџиза вели дека решила да го напушти Полионе и да се врати во нејзиниот храм. Тој вели дека во зори заминува за Рим и ја притиска да му се придружи.

Норма е вознемирена, растргната помеѓу љубовта и омразата кон Полионе и нејзините деца од негова страна. Таа дознала дека тој е повикан во Рим, но на својата доверлива Клотилде и признава дека не е сигурна дали тој ќе ја земе со себе или не.

Со голем страв, Адалџиза и признава на Норма дека се заљубила и на тој начин ги изневерила своите свети завети. Несвесна на почетокот за идентитетот на љубовникот на Адалџиза, Норма е сочувствителна со нејзината мака: приказната што Адалџиза ја раскажува за текот на нејзината љубов буди убави спомени кај Норма од раните денови на нејзината сопствена врска со Полионе. Таа ѝ дава прошка на Адалџиза и ја ослободува од заветите.

Кога Норма дознава дека  Адалџиза е онаа која што Полионе ја сака, Норма го испушта својот гнев – не на Адалџиза, туку на Полионе. Адалџиза е згрозена од перфидноста на Полионе и, и покрај нејзината мака, таа се заколнува дека ќе го врати Полионе кај Норма и нивните деца. Додека Норма е повикана во олтарот, Адалџиза го предупредува Полионе дека гласот на Ирминсул ја одѕвонува неговата смрт. Полионе е пркосен.

Чин II

Норма, во својата мака и очај, размислува да ги убие своите деца. Но, обземена од љубовта кон нив, таа се предомислува од чинот. Наместо тоа, таа решава да се искупи за своите гревови така што ќе си го одземе животот, чистејќи ја земјата од своето постоење. Таа ги доверува своите деца на грижата на Адалџиза со инструкциите да ги однесе во римскиот логор и, заради иднината на децата, да го прифати Полионе за свој сопруг. Но, Адалџиза се обидува да ја убеди дека сè уште може да заврши добро: таа ќе оди во кампот и ќе го убеди Полионе да се врати кај Норма. На крајот, Норма попушта и го прифаќа предлогот на Адалџиза.

Друидите го чекаат своето време, чекајќи го заминувањето на Полионе. Оровезо носи вознемирувачки вести: следниот проконзул ќе биде уште посуров од Полионе. Во отсуство на збор од Норма, бунтот мора да се запре.

Норма се обидува да се убеди себеси дека Полионе ќе и се врати, но Клотилде има вест што ги урива таквите илузии: мисијата на Адалџиза пропаѓа. Конечно, Норма го крева својот народ во војна, изјавувајќи дека моќниот римски орел ќе биде уништен. Сега се бара само жртвување на жртва. Клотилде известува дека храмот бил осквернавен од еден Римјанин кој бил заробен во светиот манастир на девиците. Тоа е Полионе.

Оровезо и друидите ја поттикнуваат Норма да го урне Полионе, но таа не може да се натера да го стори тоа. Отфрлајќи ги другите, таа му вели дека ќе му го поштеди животот ако се заколне дека ќе се откаже од Адалџиза. Тој одбива и ѝ кажува на Норма дека е подготвен да умре. Таа му вели дека не само што ќе умре, туку и дека сите Римјани ќе бидат заклани – а исто така и Адалџиза, која мора да загине во огнот затоа што ги прекршила нејзините завети. Полионе ја моли Норма да се смилува на Адалџиза, без оглед на неговата судбина.

Норма ги повикува друидите и објавува нова жртвена жртва: свештеничка која ги прекршила своите свети завети, предавајќи го својот народ и боговите. Таа им наложува на свештениците да ја подготват погребната клада. Жртвата е таа самата.

Гледајќи ја нејзината жртва, љубовта на Полионе кон Норма повторно се разгорува. Тој најавува дека ќе умре со неа и бара прошка. Оровезо се откажува од својата ќерка, а Норма го моли да се смилува на нејзините деца. Заедно, Норма и Полионе одат на кладата.