OPERA DHE BALETI NACIONAL
OPERA
MBRËMJET E 52 TË OPERËS SË MAJIT

PREMIERË
Xhuzepe Verdi
“TRUBADUR”
09.05.2024

Dirigjent: Enriko Doviko
Regjisori: Ivan Popovski
Skenografi: Miodrag Tabaçki
Kostumografi: Marija Pupuçevska
Koreograf: Sasha Eftimova
Asistent i dirigjentit: Katerina Stojkovska
Asistentë regjie: Trajko Jordanovski, Ljupka Jakimovska
Asistentë komstimograf: Angela Bogeska
Koncert mjeshtër:
Asistentë kor mjeshtër: Gjurgjica Dashiq, Jasmina Gjorgjeska
Korepetitorë: Elena Siljanovska, Janinka Nevçeva, Andrej Naunov, Jordan Petrushevski
Inspicientë:,Ljupço Polizov,Dragan Kostadinoviq,Marko Pavlevski
Sufler:
Nevena Georgieva

S O L I S T Ë
MANRIKO: Zoran Sotirov
KONTI LUNA: Marjan Jovanoski
LEONORA: Sandra Mitrovska
ACUÇENA: Sanja Anastasia (Serbi)
FERANDO: Vladimir Sazdovski
RUIC: Dejan Stoev
INES: Ana Rojdeva
CIGANI I VJETËR: Tihomir Jakimovski
FTUES: Jane Dunimagloski

Marrin pjesë kori dhe orkestra e Operës dhe Baletit Nacional

TRUBADUR
Opër në 4 akte (8 pamje)
Libreto: S. Kamarano, sipas dramës me të njëjtën emër të A.Gutjeres
Shfaqja e pare 19 janar, 1853 në Romë
Premiera e “Trubadur” ishte një nga më të suksesshmet e Verdit. Edhe pse skena e operës është jashtëzakonisht komplekse dhe jo gjithmonë logjike, Verdi e “fisnikëron” me muzikën e tij, duke nxjerrë në pah thekset thelbësore të dramës. Është mbi të gjitha kundërshtimi i kampit të lirë të ciganëve dhe dhuna mizore e kontit Luna. Jo më kot meloditë e këngëve cigane dhe kabaleta e Manrikos nga skena e operës u zhvendosën në rrugët e qytetit, duke u kthyer në këngë patriotike. E gjithë opera është e mbushur me një shkëlqim dhe frymëzim të veçantë melodik, dhe disa efekte muzikore-dramaturgjike (për shembull, bashkimi i disa planeve veprimi në Miserere nga akti i katërt) hap perspektiva të reja në teatrin muzikor.

Përmbajtja
Ushtari i vjetër Ferrando tregon një histori të lashtë për një fëmijë të rrëmbyer, në të cilën e vërteta përzihet me trillimin.
Jashtë kështjellës së Leonorës, trubaduri Manriko përplaset me kontin Luna. Në kampin e ciganëve, nëna e Manrikos, Acuçena, tregon për një ngjarje të kohëve të mëparshme, kur nënën e saj e dogjën të gjallë, kështu që për hakmarrje Acuçena rrëmbeu djalin e kontit plak. Manriko fillon të dyshojë – a është ai djali i gruas cigane…
Leonora u informua gabimisht se Manriko kishte vdekur. Ajo vendos të bëhet një shtrigë. Luna dëshiron të rrëmbejë Leonorën, por Manriko shfaqet me ushtarët e tij dhe mund Lunën. Më në fund Manriko dhe Leonora mund të jenë bashkë.
Luna ndërkohë përgatitet për hakmarrje. Ushtarët e tij kapin Acuçenën. Ferrando tashmë njeh gruan cigane që dikur rrëmbeu vëllain e Lunës. Manriko nxiton për të liruar nënën e tij. Ai sulmon në mënyrë të pamatur dhe kapet.
Duke mësuar se Manriko është kapur, Leonora vendos ta shpëtojë atë dhe i ofrohet Lunës. Ai e lë të shohë Manrikon për herë të fundit. Leonora pi një helm me veprim të ngadaltë. Me lajmin e lirisë, ajo vjen në burg dhe vdes në krahët e Manrikos. Luna e tërbuar urdhëron që Manriko të vritet.
Acuçena-shumë vonë! – i thotë Lunës se sapo ka ekzekutuar vëllain e vet.